68. ER IS TOCH NIEMAND DIE DAT VERHAAL GELOOFT"

“En wat moeten we van dit schrijven denken?”, ging de ondervrager verder en hij liet mij een door mij ondertekende brief zien. “Grietman Bergsma heeft deze brief op 15 september 1787 van het defensiewezen ontvangen en daarin dreigt U met brandstichting, verwoesting en het inunderen van al zijn bezittingen.”

68. "ER IS TOCH NIEMAND DIE DAT VERHAAL GELOOFT’                                                                                    

Enkele weken na mijn gevangenneming werd ik voor het eerst verhoord.

Angst had ik niet, want ik voelde mij onschuldig en ik had niets te verbergen. 

Eigenlijk was ik wel blij dat ik even naar buiten kon en mijn verhaal vertellen. 

Het verhoor duurde kort en bestond uit drie vragen.

Allereerst wilden ze weten waarom ik in 1777 lid was geworden van de schutterij. 

”Daar heb ik niet zelf voor gekozen”, antwoordde ik, “want toen de leden voor de Gilden via loting werden aangewezen, was ik niet aanwezig, maar ik werd wel gekozen en ik mocht niet weigeren”.

“En waarom werd U in 1787 juist lid  van het defensiewezen?” “Daar heb ik destijds ernstig bezwaar tegen gemaakt en gezegd dat ik het veel te druk had met mijn wolkammerij en planetarium en dat ik ook nog collecteur van turf en brandhout was en rentmeester van het armenhuis”.

“En wat moeten we van dit schrijven denken?”, ging de ondervrager verder en hij liet mij een door mij ondertekende brief zien. “Grietman Bergsma heeft deze brief op 15 september 1787 van het defensiewezen ontvangen en daarin dreigt U met brandstichting, verwoesting en het inunderen van al zijn bezittingen". 

“Ik ken die brief, maar ik heb hem niet geschreven en niet ondertekend, mijn handtekening is vervalst. 

Zo’n brief zou ik zelfs niet kunnen schrijven. Ik heb hier part noch deel aan.” 

 “Sta mij toe “, probeerde ik nog, “enkele getuigen op te roepen die kunnen bewijzen dat ik vrijuit ga".

Maar de ondervrager schudde misprijzend zijn hoofd.

“Verder nog iets ?” 

“Ja, ik zou mijn boeken en schriften graag terug willen hebben”.

“Dat begrijp ik”, sprak hij met een brede grijns op zijn gezicht, “maar maakt U zich geen zorgen, die zijn bij ons in goede handen. 

Nog veertien dagen op water en brood en daarna zien we wel weer.”

En daarmee was het eerste verhoor voorbij.

Bij terugkomst in mijn cel bleek dat we er een nieuwe bewoner bij hadden gekregen. 

Hij zat op een matras met de rug tegen de muur. 

Ik stelde mij voor. 

”Eise Eisinga”?, riep hij verrast en kwam onmiddellijk overeind. 

“Van het Planetarium?” “Ja, ben je er geweest?” vroeg ik.

“Nee, maar ik heb er veel over gehoord. 

Als ik vrij kom, ga ik er naar toe”.

“En als ik thuis ben, zal ik jou een rondleiding geven”, beloofde ik.

“Dat is afgesproken” en om de afspraak te bevestigen gaf hij mij een hand en stelde zich voor: “Berent Gerryts.”

                                    EISES DIGITALE SCHATKIST

                                   KIJK, LEES ,DOE EN ONTDEK

👍Ruim twintig jaar later zou Berent Gerryts een bezoek brengen aan Eise in Franeker.

Benieuwd? Ga naar EISE VERTELT 87