EISE EISINGA DE VERLICHTING IN NED.

PIETSJE ZIJ WAS MIJN GROTE LIEFDE

63.  ZIJ WAS MIJN GROTE LIEFDE

BIJ DE DOOD VAN PIETSJE

Eind juni bereikte mij het bericht dat Pietsje op 27 juni was overleden.

Ik zag haar gezicht voor me, dat al die jaren zo vertrouwd dicht bij me was. 

Eerst  stralend van geluk en vol verwachting bij de geboorte van Trijntje en vlak daarna intens verdrietig en ontroostbaar.                                                    

       Zij was mijn grote liefde, mijn vrouw, mijn metgezel, lieve moeder van Jelte en Jacobus.

Lief en leed, hebben wij samen gedeeld en de herinneringen trokken aan mij voorbij. 

       Zoals haar reactie op het bericht over de ‘ontsloping van het zonnestelsel’ in 1774, toen ze hoogzwanger was, het verlies van Trijntje nog niet had verwerkt en ik besloot in onze woonkamer een planetarium te bouwen. 

Het was allemaal te veel voor haar.

Er waren ook momenten van puur geluk: toen ik Mercurius als eerste planeet aan het plafond hing, Pietsje haar zonnelied zong en Jelte ons antwoordde met zijn eerste lach en toen ik vanuit het Hemelsplein, door de open baan van Jupiter naar beneden keek en zag hoe Jelte en Pietsje samen een rondje om de zon liepen.

     Die geluksmomenten, ik wil ze vasthouden, ik wil dat er nooit een eind aan komt, maar ze worden overschaduwd door die beelden van totale ontreddering, toen ik moest vluchten en haar ziek en wanhopig met Jelte en Jacobus moest achterlaten.

     Hoe waren haar laatste ogenblikken geweest? 

Waren Jelte en Jacobus bij haar of was ze alleen?

     Ik herinner mij de laatste ogenblikken met mijn vader in 1784. 

Mijn hand op zijn handen. Ik depte zijn gezicht met een doek.

Hij opende zijn ogen en keek mij aan, om ze niet weer te sluiten.

Dat moment van sterven, van overgaan naar, naar waar? 

Maar de dood is een grens waar we met ons beperkte verstand niet overheen kunnen denken. 

De warmte van dat laatste ogenblik blijft voor altijd in mijn hart branden.

O, als ik dat met haar had mogen beleven, als ik zo afscheid had mogen nemen. 

Ik probeer mij zelf te troosten met de gedachte dat niets blijvend is, niets duurzaam en onveranderlijk, dat alles, ook ons eigen lichaam vergankelijk en van voorbijgaande aard is. 

En was het Socrates niet die zei dat niemand weet of de dood misschien niet het beste zal blijken te zijn wat de mens kan overkomen?

Ik besloot onmiddellijk naar Franeker terug te keren.

Nieuwe reacties

02.12 | 08:37

Deze korte impressie smaakt naar veel meer!!

27.10 | 21:28

Ik haw krekt yn in lêzing fan Meinte Vierstra heard oer Eise Eisinga dy't...

06.02 | 13:45

Tige interessant Meinte, likas de oare stikjes. De formule is ek goed. Koart mar kreftig

21.12 | 13:01

Zo knap als Eise is om de ruimte in te kijken, zo knap is Meinte om de di...